Serwery Minecraft

Raughn miał już wchodzić do sali tronowej gdy jego amulet zabłysnął.
- Co sie dzieje? - zapytał Krill
- Ignathir... wysłał wiadomość.. - rzekł tajemniczym tonem Raughn

Heith był wściekły ale jednocześnie chwiał się na nogach, złapał za głowę, bardzo mocno zaczęła mu ona boleć.
Z czarnoksiężnikiem zaczęło dziać się coś dziwnego odkąd wyszedł z wymiaru Rokhuntusa. Mimo że był człowiekiem nie pasował do końca do tego świata. Być może był to efekt uboczny spędzenia tyle czasu w obcym świecie. Heith powoli z każdym dniem będzie tracił swoją demoniczną cząstkę.
Czarnoksiężnik deportował się, Jonathan natomiast rozglądał się wokół szukał Agreggora i Tempusa.

Cecilia odkąd dostrzegła Pyke'a to oderwała wzrok od Harkona i Isabelli i wpatrywała się tylko w mężczyznę w cylindrze...
- Dosyć tego... - Rozległ się głos w sali, wielu chciało zaatakować, jednak w tym momencie Cecilia uniosła dłoń, wstrzymała jednym rozkazem wszystkich, cały czas spoglądając na Pyke'a. Zignorowała już nawet to, skąd Pyke się tutaj wziął... Jakim cudem się tutaj w ogóle znalazł... Wiedziała, że mężczyzna jest po prostu w pułapce.
- Jyggalag Pyke... - Powiedziała głośno Cecilia, siedząc wygodnie na swoim tronie.
- Wizjoner... Artysta, człowiek wielu talentów pragnący radykalnych zmian... - Mówiła, uśmiechając się w dosyć słodki sposób.
- Człowiek nikomu nieznany, jakby bez nazwiska... znikąd, z rynsztoka... Z dna społecznego, z ogromnym ego i ambicjami. - Dodała, mówiąc głośno, do wszystkich...
- A w dodatku człowiek odpowiedzialny za odebranie mi wnuka... W sposób znacznie gorszy niż sama śmierć. - Dopowiedziała, nie odwracając ani na chwilę wzroku od Pyke'a.
Na moment oderwała od niego wzrok, spojrzała na swój królewski pierścień na prawej dłoni, a następnie na czerwony rubin otoczony diamencikami - pierścień, który bardzo dawno temu podarował jej Lord Carraboth i który ubrała po raz pierwszy, od dawna tuż przed rozpoczęciem wojny...
Ponownie spojrzała na Pyke'a.
- Od zawsze panuje zwyczaj, że to poddany podchodzi do swojej królowej... Dlaczego miałabym do ciebie podchodzić? - Powiedziała.
Kotka Skyres siedząc na kolanach Królowej, nieustannie wpatrywała się w Pyke'a...

Jyggalag stał nieruchomo patrząc się na królową. Uśmiechał się na jej słowa. Gdy skończyła, zaczął mówić. Zobaczył że Cecillia jest zaskoczona jego pobytem.
- Oślepiam, gdy się patrzą. Odcinam język tym co mówią. Działam po cichu, królowo, bo widzę że jesteś zaskoczona moim przybyciem - rzekł.
- To tylko nic znaczący tytuł. Nadszedł zmierzch królów, Cecillio - dodał.
- Dość tego! - krzyknął nagle jeden z żołnierzy i wybiegł przed szereg dobywając różdżki
Mężczyzna w cylindrze od razu zareagował, wyciągnął z kieszeni mały detonator. Żołnierz od razu zatrzymał się w miejscu.
- Ej ej... Nie radził bym... - zaczął lekko machać detonatorem by ostrzec mężczyznę
Cecillia zrobiła większe oczy na widok detonatora. Nie wiedziała, co planuje Pyke.
- Jeden smok już padł... Nie chcecie wiedzieć, co zrobię tym razem - powiedział Jyggalag.

Cecilia znacznie wyprostowała się na swoim tronie, zmieniła nieco pozycję... przełknęła szybko ślinę, a następnie spojrzała na swoich ludzi.
- Kazałam nie atakować! - Krzyknęła. Teraz już nikt nie zrobi takiego ruchu... Nikt nie jest głupi, nikt nie będzie się wyrywał.
Cecilia opierała ręce o podłokietniki swego tronu, popatrzyła ponownie na Pyke'a.
- Porozmawiajmy, Jyggalagu... - Zaczęła.
- I tak, zgadza się, nie chcemy wiedzieć... - Dodała po chwili.
- Samo wejście do tej sali to ogromna odwaga, Jyggalagu. Jestem pod wrażeniem. - Powiedziała.
- Więc... co cię tu do nas sprowadza?

Jyggalag odwrócił się od Cecilli i podszedł do stołu przy którym było krzesło. Żołnierze odsunęli się na widok Pyke'a, tym bardziej że miał detonator. Mężczyzna wziął je i powrócił znów w to samo miejsce co kilka sekund temu. Postawił krzesło i usiadł na nie.
- No więc, Cecillio... Sprowadza mnie wojna - zaczął mówić spokojnym głosem, patrząc w jej oczy.
- Dotarły mnie słuchy, że kraina chybi się ku wojnie domowej... - dodał
- Uważasz mnie za idiotę...? - zmienił nagle ton rozmowy, siedząc nadal na krześle
- Ministerstwo upadnie. Ten zamek też. To ja to wszystko zaplanowałem. Należało gonić mnie kilka tygodni temu, jak jeszcze to ja byłem w tej grze najważniejszy. Teraz... - spojrzał chwilę na Harkona
- Teraz to nie ja jestem najważniejszy - dodał.

Tymczasem siły obronne zamku zaczęły sie coraz bardziej cofać. Napór Nieumarłych był zbyt silny. Ich liczebność znacząco przewyższała obrońców. Varran siał pogrom wśród magicznych istot. Smok leżał bezwładnie na polu bitwy. Skolopendra przystąpiła do kolejnej ofensywy dosłownie taranując armie Cecili. Kolejna seria gradu strzał Nieumarłych poleciał w kierunku magicznych istot. Sytuacja była dla armii Cecili beznadziejna.

W Ministerstwie nadal panowała wielka bitwa. Obie strony były mocno zmęczone trwającymi już długie godziny walkami. Zerriana mimo iż ranna wraz z Limbo pomagała w walce Baldurowi.

Tymczasem nieopodal zamku ponownie słyszalny był ryk. Po chwili coś monstrualnego wleciało w chmury i poleciało w kierunku Ministerstwa. Nikt nie miał pojęcia co to.
Po chwili zza wzgórza wyszedł Ignathir. Wykonał swoje zadanie...
- Wsparcie już nadlatuje... - rzekł czarodziej spoglądając w niebo - Tak jak obiecałem..

Agreggor wyszedł zza drzewa.
- A Ty co!? Nie pomogłeś mi nawet! - zauważył go Jonathan
Agreggor nie odezwał się na te słowa nic. Tempus deportował się, miał ranną rękę.
- Nic ci nie jest? - spytał Jonathan
- Nie.
- Może to Ty jednak powinieneś zabić tego Heitha, co? A nie gapić się na niego i słuchać go! - nagle wrzasnął Agreggor
- Wiesz co! - podszedł do niego Jonathan
- Zamożny człowiek z różdżką, nie miej tego, kim wtedy byś był?
- Geniuszem, filantropem. - odparł nonszalancko Agreggor
- Znałem ludzi wartych więcej niż 10% Ciebie. - odpowiedział mu Jonathan
- Widziałem twoje przemówienia na targach, jedyną rzeczą o którą walczysz jest własne dobro. - dodał
- Nie jesteś czarodziejem który byłby zdolny poświęcić się, leżeć na drucie kolczastym by inni mogli przejść po tobie. - kontynuował
- Myślę, że po prostu przeciąłbym ten drut! - parsknął Agreggor
- Zawsze się wymigasz. - odparł Jonathan
- Za to ty, Jonathanie, czy też Bluarze, Ty jesteś tylko wypadkiem czasowym, posiadasz tylko tyle krwi Saula i innych Grindelwaldów ile ten cały świat mógł ci nalać do żył! - odparł Agreggor
- Dosyć panowie! - odezwał się Tempus

Heith deportował się do swojego dworku, był tam Azmuth i cała jego armia. Usiadł na swoim fotelu.

Cecilia nie ruszając się ze swojego tronu miała widok na całą salę... Ale wpatrywała się w siedzącego przed nią Pyke'a.
- To ty wszystko zaplanowałeś... - Powtórzyła jego słowa, powoli.
- Ty - człowiek, który własnemu wspólnikowi nadał swój wygląd i pozwolił by za ciebie zginął... - Powiedziała i lekko parsknęła śmiechem.
- Poświęcisz wszystkich, którzy działają razem z tobą, byle dla własnego dobra... W kluczowym momencie odwrócisz się od wszystkich i każdemu po kolei wbijesz nóż w plecy, Pyke. - Powiedziała Cecilia i w tym momencie spojrzała na Harkona...
- Każdemu. - Powtórzyła, patrząc na Harkona i po chwili ponownie spojrzała na Pyke'a.

Tymczasem, grupa która niedawno ruszyła na pole bitwy nadal kroczyła... 5 ogromnych Magicznych Kamiennych Golemów kroczyło cały czas przed siebie(na razie jeszcze żaden nie padł).. Wrogowie próbowali ich zaatakować, jednak to było na nic...
Golemom nadal towarzyszyły Wilkołaki, Centaury i spora grupa masywnych Gwardzistów... Ta defensywa była ogromna, byli jak taran...
Generałowie Gwardzistów i Opiekunowie Smoków cały czas walczyli na polu bitwy... Dobrze radzili sobie z wrogiem...
W tym momencie jednak Opiekunowie dostrzegli leżącego Smoka... Natychmiast do niego podbiegli.
- Przyjacielu! - Krzyknął Bill i padł na kolana przy Szwedzkim...
Alastor stał tuż za nim.
Szwedzki poruszył głową... Spojrzał na Opiekunów.

Gargulce postanowiły mocniej zacząć się bronić... Co chwilę z ogromnym impetem wbijały się w nieumarłych i przygniatały ich swoją kamienną masą...

Jyggalag znów się uśmiechnął, zaczął mówić. Jego wzrok przeszywał królową, czuła się trochę niekomfortowo.
- Wyglądasz potężnie siedząc tak na tym tronie, Cecillio. Ale nie zapominajmy, że jesteśmy tacy sami. Przecież ty też poświęcisz każdego, byle cię obronił - rzekł.
- Nie zaprzeczysz, nie powiesz że jest inaczej. Bo dobrze wiemy, że tak jest - dodał.
Nastała krótka cisza. Pyke mówił spokojnie i bardzo dobrze dobierał słowa. Królowa nie potrafiła go przegadać.
Ciszę przerwał Pyke.
- Pamiętasz jak chciałaś usłyszeć historię tej twarzy? Teraz możesz zapytać o co chcesz - rzekł.
- Przecież mamy jeszcze trochę czasu, nim Ministerstwo upadnie. Porozmawiajmy, dopóki jeszcze możemy - dodał ze spokojem, lekko się uśmiechając.