Serwery Minecraft

Malacath wszedł do biura króla Daggerfall. Zastał tam siedzącego Mefisto za biurkiem.
- Malacath! - powitał go
- Witaj przyjacielu - powiedział smętnie Lord.
- Co cię sprowadza? Co ma oznaczać ta nagła wizyta? - pytał elfi władca
Malacath usiadł naprzeciwko Mefisto.
- Wojna - odpowiedział.
- Widząc ciebie, od razu podejrzewałem w jakiej sprawie tutaj jesteś - rzekł Mefisto.
- Przejdź do rzeczy - dodał po chwili.
Lord spojrzał się nieufnie na dwóch strażników stojących obok Mefisto. Milczał.
- Zostawić nas samych - powiedział król do strażników.
Elfy po chwili wyszły.
- Teraz lepiej? - spytał Mefisto
- Znacznie lepiej - odpowiedział Lord.

- Chodźmy... W pewne miejsce. - Powiedział Fred do Lucjusza.
- Zobaczymy się na Zebraniu. - Powiedział do Regisa, wychodząc z sali.
- Dokąd, Fred? - Spytał Lucjusz.
Fred kroczył przed siebie przez Ministerstwo... W końcu dotarli do miejsca, do którego wstęp mieli tylko Aurorzy i niżsi Ministrowie.
- Hala Sław... - Powiedział Fred, wchodząc. Lucjusz wszedł za nim.
- To tutaj wiszą portrety i spisy osiągnięć wszystkich Ministrów Magii... Wszystkich Naczelników Ministerstwa, od samego początku. - Mówił Fred, szli przed siebie mijając wiszące portrety. Nagle, zatrzymali się przy jednym.
- Barberus Bragge... - Powiedział Fred.
- Był przewodniczącym istniejącej wtedy Rady Czarodziejów w okresie II połowy XIII wieku... Piastował to stanowisko w 1269 roku. Był odpowiedzialny za wprowadzenie do Quidditcha złotego znicza. Jego podobizna znajduje się na karcie z Czekoladowych Żab... - Mówił Fred.
- Służył Lordowi Carrabothowi... Podobnie jak cała Rada. - Dodał Fred.
Poszli dalej.
- Ulick Gamp... - Powiedział Fred, patrząc na portret.
- Był pierwszym Ministrem Magii... Piastował ten urząd w latach 1707–1718. Został wybrany na to stanowisko co najmniej dwa razy, za sprawą Lorda Carrabotha. Przed objęciem najważniejszego urzędu był szefem Wizengamotu. Jego największym dziedzictwem było założenie Departamentu Przestrzegania Prawa Czarodziejów. Zyskał stanowisko, gdyż pomógł Lordowi w jednej, bardzo ważnej kwestii dotyczącej pewnego Uroku. - Powiedział Fred.
Lucjusz słuchał, szedł za nim.
- Było ich wielu, Lucjuszu... - Mówił Fred, idąc. Znów się zatrzymał.
- Korneliusz Knot... - Powiedział, szczerząc się.
- Knot był trzydziestym drugim Ministrem Magii. Piastował ten urząd w latach 1990-1996. Rządził niepełną jedną kadencję. Podczas swojego panowania zajmował się błahymi sprawami, nie skupiając się na konkretach. Był zwykłym idiotą. - Powiedział Fred.
- Ten Minister strasznie przeszkadzał Lordowi Voldemortowi, gdy wykonywał zadanie powierzone mu przez Lorda Carrabotha... - Mówił Fred, patrzył z obrzydzeniem na Portret Korneliusza Knota.
- Pius Thicknesse! - Krzyknął Fred.
- Był trzydziestym czwartym Ministrem Magii. Piastował ten urząd w latach 1997-1998. Również rządził niepełną jedną kadencję. Podczas sprawowania urzędu ministra był pod klątwą Imperiusa. Lord Voldemort go wybrał... - Powiedział Fred, szczerząc się.
- Kingsley Shacklebolt... Zwykły dureń. - Powiedział Fred.
- Ale potrafił potężne Czary... - Dodał Lucjusz.
Fred nie odpowiedział.
- Hermiona Weasley–Granger... - Szczerzył się Fred.
- Przyjaciółka... Harry'ego Potter'a. - Powiedział, śmiejąc się.
- Ona bardzo zrujnowała Ministerstwo... Tak strasznie... Pozwoliła na mieszanie krwi... Pozwoliła na wiele więcej różnych głupstw. Dopiero Lord Carraboth przywrócił Ministerstwo do odpowiedniego ładu. - Mówił Fred.
- Dobrze, że nie żyje... Tak samo jak jej przyjaciel Potter, któremu Lord Carraboth wymierzył sprawiedliwość za zabicie mu ucznia. - Śmiał się Fred.
Fred podszedł do kolejnego Portretu.
- Davy... Benett. Hahahaha! - Zaśmiał się Fred.
- Nędzny dureń... Idiota. Głupiec. - Powiedział.
- Cecilia go mianowała... To przez niego, bo był słabym durniem, Elfy nabrały pewności siebie... Zniszczył wszystko... Zostawił bajzel i burdel, który sprawnie po nim posprzątałem. Nie mogę patrzeć na tego idiotę... - Powiedział Fred, następnie ruszył dalej... W końcu podszedł do swojego Portretu.
"Aktualny Minister Magii - Najpotężniejszy." Taki napis widniał pod portretem Freda. Poniżej leżała lista, na której wypisana była masa osiągnięć.
- Najsilniejszy Minister... - Mówił Fred, patrząc na swój portret.
- Zgadza się. - Dodał Lucjusz.
- Inni byli głupcami... Ale teraz, to stanowisko posiada odpowiednia osoba. - Powiedział Lucjusz.
Fred śmiał się... Zaczął czytać swoje osiągnięcia...
=============

- To szantaż? - Spytał Barbarossa.
Cecilia patrzyła na niego z powagą.
Barbarossa wziął głęboki oddech.
- Cecilio. Jesteś inteligentna, Waleczna, Odważna... Nie mogę odmówić Ci pomocy. - Powiedział.
- Pomogę Ci! - Powiedział.
Cecilia natychmiast uśmiechnęła się, jej oko przeszył błysk zadowolenia. Podeszła do Admirała i... Przytuliła go.
- Wspaniale... Dziękuję. - Powiedziała, a następnie odsunęła się kawałek. Poczuła więź z Barbarossą, gdy opowiedział jej wiele historii o Dziadku, swoich historii... Cieszyła się bardzo.
Vincent zaczął skakać z radości i klaskać w ręce.
- Cecilia szczęśliwa! Vincent szczęśliwy! - Klaskał.

- Musimy się śpieszyć, póki Malacath niczego nie podejrzewa musimy szybko wymyślić plan. Wracajmy na spotkanie! - odezwał się Meret

- Spotkanie? - Spytał Barbarossa.
- Tak... Nie wspomniałam? - Spytała Cecilia.
- Zorganizowałam Zebranie... Spotkanie najważniejszych, Najpotężniejszych osób, które wspierają mnie i Neclara... Spotkanie odbędzie się w Ministerstwie Magii. Omówimy na nim wszystkie najważniejsze kwestie i plany. - Powiedziała Cecilia.
- W ile dopłyniemy? - Spytała Cecilia.
- Zemsta dopłynie tam w kilka godzin... - Odpowiedział Barbarossa.
- A reszta okrętów? - Spytała Cecilia.
- Wydam polecenia flocie... Będą czekać na morzu, gdy zaczniemy realizować plany, które przedstawicie na Zebraniu, spotkamy się z nimi. - Powiedział Kapitan.
Barbarossa zaśmiał się.
- Spotkanie z Ministrem Magii... Może być ciekawe. - Powiedział.
- Moja załoga zbiera się na okręcie... Niedługo będziemy gotowi, by wyruszać. Do tego czasu, skorzystajcie jeszcze z uroków Pont Vanis, Cecilio! - Powiedział Barbarossa, ruszył w kierunku drzwi...
NAGLE COŚ HUKNĘŁO. Wrzawa w porcie.
Zemsta Królowej Anny płynęła... Była widoczna w porcie, który znajdował się niedaleko Rezydencji Barbarossy, która była na niewielkim wzniesieniu. Barbarossa wyjrzał przez okno...
- Co się dzieje?! - Krzyknęła Cecilia.
- Zemsta już... Płynie? - Spytała.
Barbarossa nic nie mówił, patrzył przez okno.

Vretham Karsos usłyszał huki, krzyki... Wyjrzał przez okno.
- Kur**!! Zemsta płynie?! - Wrzasnął, następnie ruszył w kierunku drzwi, wyszedł szybko chwytając swój Topór.
- Jakim prawem?! - Ruszył w kierunku Portu...

- Co się dzieje? - zdziwił się Meret, podbiegł do okna, widział statek który wyruszał z portu..
- Co teraz!? - krzyknął

- Zrobię wszystko by Cię uratować - odparł Pariah
- Nie możemy nic zrobić. - odpowiedział mu Tempus
- Azulo, jak się czujesz? - spytał się starzec

- Ja... Dobrze. - Powiedziała Księżniczka. Spojrzała na Tempusa.
- Ale... Co z tobą? - Spytała, podchodząc.
=========
Barbarossa otworzył drzwi od Rezydencji, wyszedł na zewnątrz.
- Vincencie, zostań tu... - Powiedziała Cecilia, ruszyła za Barbarossą. Meret tak samo.
Barbarossa szedł spokojnym krokiem w stronę portu... Zemsta odpływała, płynęła w kierunku pełnego oceanu.
- Barbarossa?! Cóż to ma znaczyć? - Pytała Cecilia.
Po drodze spotkali biegnącego Vrethama.
- Kto śmiał, Kapitanie?! - Krzyknął, ale Barbarossa mu nie odpowiedział. Szli dalej.
W Całym porcie panowało poruszenie, wrzawa... Wszyscy krzyczeli i biegali. Zemsta odpływała... Wielu zebrało się w Porcie i oglądało zajście.
W końcu Barbarossa, Cecilia, Meret i Vretham dotarli do portu... Barbarossa przepchnął się przez tłumy i wyszedł na pomost.
- Barbarossa, tutaj? Nie ma go na pokładzie? - Było słychać szepty...
- To.. Cecilia! Królowa! - Było słychać kolejne szepty, coraz głośniejsze.
- Co ona tu robi? - Mówili.
- Kapitanie... Zemsta odpływa! Zrób coś... - Było słychać kobiecy głos pośród tłumu.
Wszyscy patrzyli na Barbarossę.
Po chwili, Barbarossa wyjął swoją Szablę (Ta szabla jest złamana, pozostała tylko złota rękojeść i kawałek klingi, została złamana podczas starcia z Aurorami - Napisane o tym w podaniu na str. 111). (Ta połamana szabla jest mniej-więcej wielkości Różdżki, troszkę większa), jednak właściwości ma takie same jak Różdżka(Rzucanie zaklęć itp).
Kapitan wycelował Szablą w widoczną na horyzoncie Zemstę... Wszyscy patrzyli z uwagą.
Po chwili, Okręt zaczął zawracać... Płynął z powrotem do portu!
Cały czas panowało poruszenie... Wszyscy dyskutowali, szeptali. Nie było już tajemnicą to, że Cecilia jest na Pont Vanis.

Namira nie wiedziała jak zacząć rozmowę z Arcanem. Próbowała się przełamać.
- Ja... - zaczęła mówić
Dziewczyna odwróciła wzrok od mężczyzny, w oczach pojawiły się łzy.

=====

- Posłuchaj... Ministerstwo depcze mi po piętach. Przygotowałem się do obrony, ale i tak muszę prosić cię o pomoc, przyjacielu - powiedział Lord.
- Mój lud jest z tobą, Malacath. Nie odstąpimy od ciebie. Czego od nas oczekujesz? - spytał Mefisto
- Chcę mieć dostęp do waszych machin. Będą potrzebne podczas obrony - rzekł mężczyzna.
- Dobrze... Malacath, ale... Dlaczego masz się bronić? - pytał król Daggerfall
Malacath zastanowił się chwilę.
- Ministerstwo mnie przerasta. Chcę wyczekać ich atak, obronić się i ruszyć z kontratakiem. Jednakże będę potrzebował twojej pomocy - odrzekł Lord.
- Zresztą... Nie zaatakowałeś Hogwartu, gdy cię o to prosiłem. Teraz masz szansę się odkupić - dodał po chwili elf.
Mefisto był lekko zdenerwowany.
- Oczywiście. Co mamy zrobić? - spytał

- Ja, już jestem stary. Taka kolej rzeczy dziecko. Kiedyś to zrozumiesz.. - odparł Tempus spokojnym głosem
- Jakieś wieści Pariahu od Neclara? Co z Cecilią? - spytał
- Żadnych wieści, Cecilia na pewno już jest dawno u Barbarossy, pytanie tylko czy zdołała go przekonać.. - odpowiedział mu Pariah

- Całe szczęście - odetchnął Meret widząc zawracający okręt.

- Tak Namiro? - Arcan czekał na wyznanie dziewczyny

- Jestem jego horkruksem! - krzyknęła Namira i zaczęła szlochać

=====

- Podczas obrony, gdy całe wojsko Ministerstwa wejdzie za mury twierdzy, elfy zaczną atakować ich od tyłu. Wtedy nie będą mieć szans na odwrót - powiedział Lord.
- Pojawicie się przez kilka portali - dodał.
- Dobrze, ale... Co z Barbarossą? Słyszałem że odpłynęła do Pont Vanis by prosić go o pomoc - spytał Mefisto.
- Nim się nie przejmuj, przyjacielu. Powitam go z należytym szacunkiem - powiedział niskim głosem.

- Co Ty mówisz - zareagował dziwnie Arcan
- Jego horkruksem? Ale jak? Jak? - dziwił się czarodziej
- To znaczy, że jesteś w niebezpieczeństwie - odparł Arcan